In het vorige Weetje spraken wij over prinses Marianne (1810-1883), de jongste dochter van koning Willem I en zijn vrouw Wilhelmina van Pruisen, die aanvankelijk het lievelingetje van de koninklijke familie èn van het publiek was. Toen zij echter in 1849 na een dramatisch verlopen huwelijk scheidde van haar echtgenoot en neef prins Albrecht van Pruisen, een relatie aanging met haar koetsier/bibliothecaris Johannes van Rossem en een zoon van hem kreeg die zij in alle openheid zelf opvoedde, schond zij de gedragsregels van haar tijd zozeer, dat zij het zwarte schaap van de familie werd.
In de verzamelingen van Paleis Het Loo bevinden zich talloze herinneringsstukken aan prinses Marianne. Vandaag bespreken wij twee levensgrote portretten van haar, die stammen uit de tijd dat zij als de jonge vrouw van prins Albrecht schitterde aan het Berlijnse hof.
Het eerste portret dateert uit 1832 en werd geschilderd door de Berlijnse hofschilder Carl Begas (1794-1854). Prinses Marianne bestelde dit portret bij hem als een cadeau voor de gemeente Den Haag om te bedanken voor het mooie en omvangrijke huwelijkscadeau dat zij van de stad had ontvangen. Den Haag had niet voor niets zo in de bus geblazen. In maart 1830 was de prinses tot ereburger van Den Haag benoemd als dank voor de steun aan de armen en behoeftigen, die zij met het door haar opgerichte Fonds voor Weldadigheid verleende. Het huwelijksgeschenk bestond uit een reeks van zeven grote schilderijen, stadsgezichten van Den Haag, geschilderd door de meest vooraanstaande meesters van die tijd, B.J. van Hove, Andreas Schelfhout en Antonie Waldorp. De prinses gaf deze serie, die haar herinnerde aan plaatsen uit haar jeugd, mee naar haar slot Kamenz in Silezië. In 1945, bij de nadering van de Russische troepen, kon een aantal interieurstukken, waaronder deze serie Haagse schilderijen, in veiligheid worden gebracht. Thans zijn zij te zien in het museum in Nysa, in zuid-west Polen, het vroegere Silezië.
Begas liet de prinses poseren in de tuinkamer van het zojuist gereedgekomen Prinz Albrecht Palais in de Wilhelmstrasse in Berlijn. Het uit de 18de eeuw stammende gebouw werd door de Berlijnse hofarchitect Kal Friedrich Schinkel (1781-1841) in neoclassicistische stijl voor prinses Marianne en prins Albrecht gemoderniseerd en ingericht. In de tuin, die d.m.v. een colonnade met de straat was verbonden, sproeide de fontein, die links op het schilderij te zien is. Op de schildersezel rechts is, heel toepasselijk, een van de Haagse schilderijen neergezet, en in haar hand houdt de prinses een takje oranjebloesem, een verwijzing naar het huwelijk en naar haar afkomst als Oranjeprinses. Het Albrechtpalais, dat tijdens de Tweede Wereldoorlog dienstdeed als hoofdkwartier van de SS, is in 1945 platgebombardeerd. De ruïne is in 1955, in de DDR-tijd, opgeblazen. Er is niets wat er nog aan herinnert.