Het was een strenge winter en Willem ging met zijn uitgebreide gevolg al op 16 januari vanuit Londen op weg naar Gravesend. De wind blies echter vanuit de verkeerde hoek, pas tien dagen later was het mogelijk te vertrekken. De wind bleef echter ongunstig, zodat men pas vier dagen later de kust bij Goeree bereikte. Zware wind en ijsgang maakten het bijna onmogelijk aan land te gaan, maar in de vroege ochtend van 31 januari lukte het de koning voet op vaderlandse bodem te zetten. Nadat het gezelschap zich bij een vuur op het strand had gewarmd, werd de oversteek over de Maas naar de Oranjepolder gemaakt. Hier werd het gezelschap opgewacht door twee mannen te paard, een postiljon en boer Jillis, die Willem III nog kende van de hazenjachten bij Honselaarsdijk. Zodra de koning hem zag, zei hij: ‘Hoe vaar je al, Jilles, kan je mijn noch wel?’, waarop Jillis antwoordde: ‘Wellekom, mijn Heer Prins, ich zag niet dat gij het waert’. Beide mannen, Jillis en de postiljon, brachten hun paarden naar de sloep, terwijl bemanningsleden met stokken en haken de ijsschotsen op een afstand hielden. Zo kwam Willem aan land op het paard van de postiljon, terwijl Hans Willem Bentinck het paard van Jillis besteeg. In het dijkhuisje van Jillis kon het gezelschap een beetje opwarmen en kregen zij, tot grote hilariteit van de Engelse heren, karnemelk aangeboden. De koning trok zich daarna, overmnd door emoties, voor een uur of zo terug in de koestal. Later op de dag reed het gezelschap in rijtuigen, die inmiddels waren aangekomen, naar Honselaarsdijck, het prachtige, maar nu afgebroken huis van de prins in het Westland, waar de Friese stadhouder Hendrik Casimir II de eerste was om het gezelschap te begroeten. Dezelfde avond reed Willem III ondanks zijn vermoeidheid en zware verkoudheid, door naar Den Haag, waar hem een groots welkom wachtte.