Wie aan koningin Emma (1858-1934) denkt, zal niet direct haar artistieke prestaties voor ogen krijgen. Eerder denken wij aan het jonge prinsesje uit het Duitse vorstendom Waldeck-Pyrmont dat op 20-jarige leeftijd haar lot verbond aan de ruim 40 jaar oudere koning Willem III der Nederlanden. Koningin Emma wordt wel de redster van het Oranjehuis genoemd, niet alleen omdat zij in 1880 de moeder werd van koningin Wilhelmina, maar ook omdat zij de slechte reputatie, die het koningshuis tijdens de regering van koning Willem III had opgelopen, wist te herstellen. Zij deed dit door tijdens het regentschap dat zij tijdens de minderjarigheid voor Wilhelmina waarnam, haar taken nauwgezet en punctueel uit te oefenen, maar ook door haar dochter een strikte en doelgerichte, maar tegelijkertijd liefdevolle opvoeding te geven, die haar in staat stelde op 18-jarige leeftijd de regering zelfstandig op zich te nemen. Met veel gevoel voor public relations vertoonde zij zich met de jonge koningin in het openbaar, waardoor deze zich een plaats in de harten van de Nederlanders kon veroveren.

Na Wilhelmina’s inhuldiging in 1898 en vooral na haar huwelijk met hertog Hendrik van Mecklenburg-Schwerin in 1901, speelde Emma’s leven zich op de achtergrond af, afwisselend op Paleis Lange Voorhout in Den Haag, waar zij de winters doorbracht en op Paleis Soestdijk, waar zij de zomermaanden verbleef. In deze jaren wijdde zij zich aan goede doelen, met name aan de tuberculosebestrijding en was een liefhebbende grootmoeder voor haar enige kleindochter Juliana. Zij werd wel ‘de liefste oude dame van Europa’ genoemd.
Eindelijk had Emma ook weer tijd voor haar liefhebberijen, zoals tekenen en borduren. Al op jonge leeftijd had zij in Arolsen in het kader van haar opvoeding teken- en schilderlessen gekregen. Wie haar leraar of lerares is geweest, is niet bekend. Mogelijk was dit de in Arolsen verblijvende Engelse kunstenares Eleanor Bell, die een reeks jeugdportretten van Emma en haar zusters heeft gemaakt.